काळोख उतरतो तेव्हा
Share on Facebook
काळोख उतरतो तेव्हा
तळघरात गजबज होते
अटकेत ठेवली ओळ
सुटकेचा कौल उचलते
साखळ्यांतला कल्लोळ
छप्परास जाउन अडतो
परिघास भेदण्याआधी
त्रिज्येच्या पाया पडतो
काळोख उतरतो खोल
त्या तेजोमय उदरात
सन्नाट पसरतो वेगे
कौमार्याच्या रुधिरात
अस्वस्थ शांततेमधुनी
गुरगुरते श्वापद एक
अन पैंजणातुनी कवळे
घुंगरू निखळती कैक
त्या हवेलीतुनी रात्री
सृजनाचा गहिवर घुमतो
बापाच्या दग्ध मनाने
वास्तूचा मालक रडतो
- वैभव जोशी
5 अभिप्राय
[…] पुढे वाचा – http://marathikavitasangrah.com/?p=6446 […]
ReplyDeletevaibhav, tumchya kavita wachalay. khup chhan aahe. kalokh utarto teva....... khup sundar kavita.
ReplyDeleteकविता वाचली. काय लिहू? तुम्ही लोक भावना शब्दात कशा उतरवता तेच कळत नाही.अप्रतिम कविता!!
ReplyDeleteअप्रतिम
ReplyDeleteकविता सुंदरच आहे. अर्थात वैभवदाच्या कविता खासच असतात. एकच शंका बंधु, या कविता इथे पोस्ट करण्यापूर्वी संबंधित कविंची अनुमती घेतली असेलच .
ReplyDelete