ही डहाळी ठेवून जातो तुझ्यासाठी
जेव्हा लगडून येतील फुलं याच्यावरती
अन आयुष्याची रेषा होईल हिरवीगार
तेव्हा मी नसेन कदाचीत पण जाणवेल तुला
हा माझाच गंध आहे हा आहे माझाच बहार...

मातीपाण्यावाचूनही राहील ती डहाळी
ती लागली आहे कुण्या काळी माझ्या आत
डोळ्यांना दिसणाऱ्या पावसाची गरज नाही तिला
तिची सारी हयात गेलीय रणरणत्या उन्हात

अगदी राजवर्खी फुलांची नव्हेच ती डहाळी
पण इतकी साधीही नव्हे की फुलंच येणार नाहीत
प्रत्येक गोष्टीची चिमणे यावी लागते वेळ
तीच तेवढी नव्हती बघ या जन्माच्या हद्दीत

सारा जन्म गेला बापाचा ढगांच्या सावल्या मोजण्यात
कुणीही विचारलं तरी बेलाशक सांग
असे निरूद्योगही करावे लागतात कुणीतरी
कधीतरी सोडावीच लागते मेंढरांची रांग

बहरलेलीच द्यायची होती ही डहाळी तुला
माहीत नव्हते आशेपेक्षा श्वास छोटे पडतील
हरकत नाही हेही बरेच! तुला तरी आता
दोन्ही ऋतू निट निरखून पारखून घेता येतील

झोपून घे थोडी अजून उजाडायला वेळ आहे
उद्या चिमणे आहेच तुला तुझा तुझा प्रवास
तुला तरी दिसोत फुलं या डहाळीच्या हक्काची
या शब्दांहून काही नाही जवळ तेव्हा तूर्तास

...ही डहाळी ठेवून जातो तुझ्यासाठी

-संदीप खरे