कळले नाही कधी उसवले लक्तर जगण्याचे
गेले फाटून उडण्या आधी पतंग स्वप्नांचे
नशिबी आली फरपट माझ्या कारण चुकली वाट
नकोस गिरवू तीच उजळणी तूही पुन्हा दिनरात

चुकली सारी गणिते केवळ शून्य उरे हाती
उडूनी गेली वर्षे झाली जन्माची माती
पसार झाली नाती सारी सोडून अंधारात
नकोस गिरवू तीच उजळणी तूही पुन्हा दिनरात

जाती भावना जळूनी जेव्हा व्यवहारी जग छळते
गुंता होतो जगण्याचा अन नियती भेसुर हसते
चुकले कोठे कळण्या आधी होते वाताहात
नकोस गिरवू तीच उजळणी तूही पुन्हा दिनरात

-गुरु ठाकूर (चित्रपट: शिक्षणाच्या आयचा घो)