कवी
कवीच्या कवितेत
चिमण्या चिवचिवतात
पण कवी स्वतःच्या घरात
चिमण्यांना खोपा करू देत नाही
तसा त्याचा फारसा विरोध नसतो
चिमण्यांच्या खोप्याला
होतं काय, खोप्यातून कचरा खाली पडतो
आणि कवीची बायको वैतागते
झाडावर कविता लिहिणारा कवी
झाडाची मुळं भिंत पोखरतात
म्हणून हिरवीगार झाडं तोडतो
कवी टाळतो पाहणं
स्वतःच्या पायाला पडलेल्या भेगांकडे
कवी दुर्लक्ष करतो
बायकोच्या रापलेल्या चेहर्‍याकडे
आणि गिरवत बसतो सखीचं चित्र
खूप हळूवार बरंच निरागस,
कधी कवी घासलेटाच्या रांगेत उभा असतो
मग त्याच्या शब्दांना येतो घासलेटाचा वास
शाळेतल्या वर्गात
कवीची कविता
उदात्त भावना वगैरे म्हणून शिकवली जाते,
दरम्यान कुठल्यातरी अनामिक स्टेशनवर
कवीचा छिन्नविछिन्न देह रूळावर सापडतो,
भक्कम चाकाची रेलगाडी आपल्या अजस्त्र पायांनी
तुडवून गेलेली असते कवीला,
पंचनाम्यात कवीच्या खिशात
किराणामालाची यादी
आणि रेलगाडीवरची
एक लोभस कविता सापडते.
-"तूर्तास", दासू वैद्य
Image Courtesy - दासू वैद्य
2 अभिप्राय
अतिशय सुंदर!!
ReplyDeleteसांग मना
ReplyDeleteमज सांग मना
जाशील तू जवळी कुणा
करशी खुणा पुन्‍हा पुन्‍हा
बेधुंद अन हरवले मी
स्‍वप्‍नात रे गुंतले मी
सागर आढळे कुण्‍या नयना
अथांग सागर निळा निळा
पैलतीर तो कुठे दिसेना
सूर मारला मी अजाणता
सांग मज कुठे दिसेल किनारा
छेडली कोणी सूरेल तान
ऐकती कान
डोलू लागले तन हरपले भान
नाचू मी कुण्‍या अंगणा
एक ध्‍यास एकच आस
सर्वच जरी पण तू उदास
असे कुण्‍या भेटण्‍या
धाव घेशी तु कुण्‍या वना
होवून तू विहंग उडशी
कशात रे तुझी खुशी
तूझी भरारी कुण्‍या गगना
त
ळपतो सूर्य कधी दिना
शीतल चंद्र कधी रैना
रुप मनोहर कोणते तुझे रे सोन्‍या ?
मार्फत - कु. अबोली माधव गायकवाड
20, राजविला शारदा विहार कॉलनी,
अमरावती