एकटेपण..
पाण्याच्या एकाच थेंबासारखं..

कधी पहाटेच्या दवाच्या टिपासारखं,रसिक,
धुक्याचा हात धरून अलगद पाकलिवर उतरनारं..

कधी हळवं,
भुईवर उतरताच तिच्या भेगाना जिरवता जिरवता स्वतःच जिरणारं..

कधी नादखुलं,
दिसेल त्या उतराच्यानादाला लागुन, डबक्यात अडकणारं..

कधी व्यवहारी,
मातीवर टेकताच समुद्राचा रस्ता शोधणारं...

कधी भाबड़,
पावसाच्या करंगलिला सोडून, उगाचच कुणाच्या खिडकिशी डोकावनारं..

कधी रागीट,
रागात येवून विजेच्या तारावर जिव जाईपर्यंत लोंबकालणारं..

कधी हसरं,
हजार थेंबासोबत खदखदून हसनारं,
पण, नेहेमीच, एकट..

वेड ते एकटेपण, आणि वेडा तो थेंब..
दोघात नातं एवढच की,
एकटेपणात साथ देतो,तो पापणीखालचा एकटाच थेंब..

साथ असली त्याची, तरी सोबत नसत मन
थेंब जातो सुकून, पण झोंबत राहातं, ते एकटेपण....

- अनामिक